Après l' 'Erika', le 'Prestige'_gl
Attac France (http://france.attac.org/site/page.php?idpage=1874&langue=)
021128
Ana María Boedo Agraso e Ricardo Martínez Covelo
021215
Tralo Erika, o Prestige
A compracencia marítima, alicerce da mundialización liberal
O Prestige é un drama máis, esta vez para os nosos veciños os galegos e, sen dúbida, axiña o será para franceses e portugueses. Aínda é moi cedo para determinar as responsabilidades exactas do desastre, mais as súas causas xerais son ben coñecidas.
Este ano celébrase o bicentenario do nacemento de Víctor Hugo e ¿como non ia-mos pensar nos Traballadores do mar: os que se dedican ás actividades costeiras, os que traballan nos barcos pesqueiros e os dos mercantes, cos seus mariñeiros de todo o mundo, sobre todo do terceiro mundo, que traballan nas condicións extremas da conveniencia marítima? ¿Como se vai garantir a seguridade do mar se non se garante a dos propios ma-riñeiros?
No último cumio de Málaga, Jacques Chirac e José María Aznar decidiron establecer un sistema de control dos "barcos lixo" dentro das 200 millas ma-riñas ao longo das costas franco-españolas, e abofé que isto é necesa-rio. Pero ¿non sería necesario controlar en primeiro lugar aos armadores e aos fretadores dos barcos? E se non se dá co armador, como no caso do Erika, nin mesmo cun fretador fiable, como parece ser o caso do Prestige, ¿non é este o primeiro indicio de que o barco é perigoso? Na procura frenética do máximo beneficio e da mínima responsabilidade, na organización de espacios sen lei onde levar a cabo os seus negocios, as multinacionais arrastran os outros protagonistas do transporte marítimo, creando unha situación pretendidamente incontrolable. Mais só o é porque non se quere controlar. Pois a cuestión é, ante todo, política.
Nas vésperas do terceiro aniversario do naufraxio do Erika, agora pódese medir o valor das declaracións oficiais que seguiron inmediatamente a catástrofe. Pediuse xustiza contra os pavillóns de conveniencia e os "barcos lixo": aínda se lembran os refráns e anatemas de antano, que volven servir na actualidade. Pero ¿que foi das directivas europeas en materia de control portuario que foron aprobadas entón, da cre-ación dunha Axencia Europea de Seguridade Marítima en 2003 e da prohibi-ción gradual, con 2015 coma data límite, dos petroleiros monocasco? Acabamos de ver os resultados.
Moitos especialistas téñeno dito unha e outra vez: os buques de dobre casco, sobre os que se apoian tantos razoamentos, non son máis seguros ca os outros sen un mante-mento rigoroso. Mesmo poden resultar aínda máis perigosos. Así, as causas máis frecuentes de accidente residen nas condicións de mantemento e explota-ción. E o primeiro factor que se debe ter en conta e o factor humano.
Durante os tres últimos anos, entre as medidas reclamadas polos movementos ci-dadáns, dos que Attac forma parte, todas as que atinxían á responsabilidade dos armadores e fretadores reais, así coma ao control das condicións de vida e traballo dos mariñeiros, foron eliminadas do debate, tanto en Francia coma a nivel europeo e mundial.
Mentres haxa tripulacións fornecidas por comerciantes de homes que sexan asoballadas con total desprezo polos dereitos humanos, sociais e sindicais máis fundamentais; mentres os grosos fíos da convenencia marítima e dos paraísos fiscais sigan a ago-char a identidade dos que en realidade organizan e se benefician de malversacións de todo tipo, habemos de sacar doutra volta os baldes, as pas e as pancartas de "Nunca máis" do desastre precedente e logo volvelas ao sitio á espera do próximo.
O dominio marítimo é dende hai ben tempo un alicerce da mundialización liberal. Isto evidencia como a desregulación atoleirada conduce de xeito ineluctable a unha verdadeira criminalidade transnacional. É neste nivel no que Attac esixe que sexan, dunha vez por todas, formulados os verdadeiros problemas e procuradas as solucións axeita-das.
Attac, París, 28 de Novembro de 2002